„Tylko ci, którzy płaczą w ciszy, wiedzą, jak bardzo boli milczenie.”
Przypadek sprawia, że nasze ścieżki się przecinają. Ale to zaufanie — często nieoczywiste, zranione, ostrożne — decyduje o tym, kto zostaje na dłużej.
Nie wiem, dlaczego właśnie dziś trafiłeś na te słowa. Może coś w Tobie pęka. Może szukasz potwierdzenia, że to, co czujesz, naprawdę istnieje. Albo po prostu jesteś zmęczony.
W świecie, który każe się „ogarniać”, „być produktywnym”, „uśmiechać się mimo wszystko” — łatwo przeoczyć siebie. Łatwo się pogubić. A jeszcze łatwiej — zamknąć się w sobie na dobre.
Ten film, ten moment zatrzymania, nie potrzebuje setek słów. Bo czasem milczenie mówi więcej. Drży w napiętej szczęce. Tętni w oddechu. Kładzie się cieniem na sercu.
To opowieść o tych, którzy płaczą w ciszy i samotności.
O tych, którzy zbyt długo dźwigają wszystko sami, bo nie chcą już nikogo obciążać.
O tych, którzy nie pytają o pomoc, bo nigdy jej nie było.
Jeśli jesteś jednym z nich — chcę, żebyś wiedział: nie jesteś dziwny. Nie jesteś słaby. Nie jesteś przegrany.
Twoje zmęczenie ma powód. Twoje łzy mają historię. Twoje serce bije dalej — mimo że miało prawo się zatrzymać.
I wiesz co?
Masz prawo wybierać.
Masz prawo otaczać się tylko tymi, którzy niosą, nie odbierają.
Masz prawo powiedzieć: „już nie chcę być silny dla wszystkich”.
Bo bycie silnym nie oznacza udawania, że nic Cię nie rusza.
To odwaga — by spojrzeć sobie w oczy i powiedzieć:
„To boli. Ale ja jeszcze tu jestem.”
Jeśli to czytasz i coś Ci zadrgało w środku — to nie przypadek.
To Twoje serce upomniało się o czułość.
To Twoja dusza chce, by ktoś usiadł obok i powiedział:
„Nie jesteś sam. Już nie musisz wszystkiego dźwigać sam.”
Jeśli jesteś tym, który płacze w ciszy — ja to widzę.
Jeśli jesteś tym, który zbudował mur zamiast mostu — ja to rozumiem.
Jeśli jesteś tym, który ciągle wybiera innych zamiast siebie — dziś wybierz siebie.
Bo naprawdę zasługujesz. Nie za to, co robisz. Ale za to, że jesteś.
„Bywają dni, kiedy jedyną rzeczą, jaką człowiek potrafi zrobić, jest nie rozpaść się całkowicie. I to jest już wystarczająco heroiczne.”
— Albert Camus
- Jeśli czujesz, że to o Tobie — napisz.
Odezwij się. Porozmawiaj z kimś. Nie jesteś ciężarem. Jesteś człowiekiem. - A jeśli masz w sobie siłę — bądź kimś, kto zapyta dziś drugiego człowieka: „Naprawdę, jak się masz?” I poczeka na odpowiedź.
z serdecznością Przemek