Niektórzy mówią, że kobieta jest jak woda – miękka, łagodna, ale potrafiąca przebić skałę. Inni – że jest jak ogień: daje ciepło albo parzy, w zależności od tego, jak się ją traktuje. Ale dziś chcę powiedzieć coś bardziej niewygodnego. Coś, co zgrzyta, ale i budzi sumienie.
Kobieta to lustro własnego męża.
To nie poetycka metafora………………..
To twarda psychologiczna prawda, która kształtuje dynamikę związków, rodzin, całych pokoleń. Kobieta nie świeci swoim blaskiem – ona odbija światło (albo cień) tego, co mężczyzna wnosi do wspólnej przestrzeni.
To, jak mówi. Jak patrzy. Jak kocha. Albo jak rani.
Zobacz. Gdy mężczyzna mówi z czułością – w oczach kobiety pojawia się miękkość. Gdy słucha z szacunkiem – jej głos łagodnieje. Gdy daje bezpieczeństwo – ona rozkwita. Ale jeśli traktuje ją jak mebel – zamiera. Jeśli upokarza – w oczach kobiety rodzi się gniew albo cisza.
A cisza kobiety to najboleśniejszy krzyk.
Bo ona nie stanie się silna, jeśli on każdego dnia odbiera jej grunt pod nogami. Nie będzie radosna, jeśli on żywi ją obojętnością. Nie będzie dumna, jeśli codziennie łamie ją w pół.
Nie chodzi o uzależnienie. Chodzi o wpływ.
To, jak kobieta wygląda, mówi, oddycha i kocha – to w dużej mierze odbicie tego, jak została potraktowana. Oczywiście – niewyłącznie. Kobieta to też historia, rany, wewnętrzne zasoby, wola walki. Ale jeśli mężczyzna jest obecny w jej życiu – staje się współtwórcą jej rzeczywistości.
Zbyt wielu mężczyzn narzeka na „zmienione” kobiety, które sami zmienili – z radosnych w milczące, z zaufanych w czujne, z kochających w zamknięte. Potem pytają: „Co się z nią stało?”
A może warto najpierw zapytać: „Co ja jej zrobiłem?”
Miłość to nie taniec dwóch ideałów. To ciężka praca na emocjonalnym budowie.
Kobieta, która czuje się kochana – rozkwita. Czasem nie potrzeba terapii, warsztatów, coachingu. Wystarczy mężczyzna, który stanie się bezpiecznym lustrem – nie krzywym zwierciadłem.
Mężczyzno, jeśli twoja kobieta zgasła – nie pytaj tylko, co z nią nie tak. Zatrzymaj się. Spójrz w to lustro. Zobacz w niej siebie. Może ona już od dawna nie milczy, tylko odbija twój własny chłód?
Bo prawdziwa siła nie polega na dominacji. Tylko na odpowiedzialności za to, co się odbija w oczach kobiety, którą wybrałeś.
A zanim wybrał ją – ona widziała innych mężczyzn.
Nie w romansach, nie w bajkach. W domu. Przy stole. W drżącej dłoni matki, w spiętych ramionach kobiety, która zbyt często kładła się spać w milczeniu. I zbyt rzadko budziła się szczęśliwa.
Dziewczynka, która patrzyła, jak ojciec traktuje matkę – nie potrzebowała słów. Emocje nie potrzebują słownika. Widziała wzrok, który gasił. Słyszała ton, który wbijał w ziemię. Albo… była świadkiem tego, czego nie było – słów wsparcia, gestów troski, ciepła obecności. I uczyła się wtedy, że kobiecość to rola, w której nie ma głosu. A potem dorosła.
I znalazła mężczyznę. Może podobnego. Może zupełnie innego. Ale w duszy nosiła już scenariusz. Zakorzeniony głęboko, niewidzialny, bolesny. I zanim pokochała – już była gotowa milczeć, jeśli znów usłyszy ciszę. Zanim sięgnęła po bliskość – już była przygotowana na odrzucenie.
Dlatego właśnie odpowiedzialność mężczyzny nie zaczyna się w dniu ślubu. Ona zaczyna się wtedy, gdy spotyka kobietę z historią – a każda ją ma.
I nie chodzi o to, by leczyć rany, które zostawił ojciec.
Chodzi o to, by nie zostawiać nowych.
„Nie pytaj, co się stało z twoją kobietą. Zastanów się, w ilu miejscach pękła, zanim przestała mówić.”
„Kiedy mężczyzna patrzy na kobietę z miłością, ona zaczyna widzieć siebie inaczej. Ale kiedy patrzy z chłodem – kobieta zaczyna siebie nie widzieć wcale.”
z serdecznością Przemek Suicydolog | Psycholog | Człowiek
Czyny znaczą więcej niż słowa. Dzisiaj piszesz o kobietach, ale kobiety powinny również spojrzeć na mężczyzn z którymi są w taki sam sposób, jak piszesz w artykule. Rozdrabniamy tak wiele z uwagi na płeć, że zaczynamy zapominać, że kobieta czy też mężczyzna to człowiek. Człowiek, któremu społecznie przypisano określone role, któremu nie dano żadnego wyboru podczas narodzin. Kiedy podejmujesz decyzję o stworzeniu związku z drugim człowiekiem, o wejściu z nim w relację, myśl o tym, żeby traktować go tak jak sam chciałbyś być trakraktowany lub traktowana. Za bardzo wszytsko komplikujemy, Przestajemy sięgać po ratunek zapisany w najprostszych rozwiązaniach. Terapie, grupy wsparcia, warsztaty… Przecież to wszystko to ludzkie twory, powstałe z określonych przyczyn i dla okreslonych rzeczy. Masz serce? Masz rozum? Czujesz? Myślisz? No to masz już bazę wspaniałych narzędzi do zmian.
Dziękuję za ten komentarz – i czuję, że w pewnym sensie mówimy o tym samym, choć z różnych punktów widzenia.
Masz rację – człowiek to człowiek. A relacja to nie gra sił, tylko pole wzajemnego wpływu, odpowiedzialności i decyzji. Dlatego ten tekst – choć pisany z perspektywy kobiety gasnącej w relacji – nie jest manifestem płci, ale wołaniem o uważność. O zobaczenie siebie nawzajem bez etykiet, ale z historią.
Piszesz o prostocie: „masz serce, masz rozum – masz wszystko”.
Tak. Ale chcę coś dopowiedzieć – czasami to nie wystarcza.
Nie każda osoba, która myśli o śmierci, jest w stanie sięgnąć po serce i rozum. Bo czasem są zgaszone. Zdeptane. Wypalone.
I właśnie dlatego powstały terapie. Grupy wsparcia.
Nie dlatego, że człowiek przestał czuć. Tylko dlatego, że przestał wierzyć, że to czucie może go ocalić.
Jako suicydolog i psycholog wiem jedno:
są momenty w życiu człowieka, w których „sam sobie nie poradzisz” – i to nie jest słabość. To fakt.
Dlatego grupy wsparcia nie są ucieczką od odpowiedzialności.
Są przestrzenią, w której człowiek może po raz pierwszy od dawna nie udawać, że daje radę.
A terapia?
To nie kaprys. To czasem jedyny pokój, w którym człowiek uczy się znowu oddychać.
Wielu ludzi, których spotykam, ma serce i rozum. Ale ma też PTSD. Depresję. Wstyd, który dławi. Traumę, która milczy latami. I wtedy nie wystarczy „po prostu czuć”.
Trzeba pomóc im odnaleźć drogę do tego czucia. Do siebie. Do relacji.
Nie idealizuję terapii. Ale też jej nie upraszczam. Bo zbyt wielu ludzi uratowała, by mówić o niej jak o zbędnym dodatku.
Czasami to właśnie ta rozmowa – ta jedna – ratuje życie.
I właśnie dlatego nie „komplikuję”.
Tylko nazywam. Tworzę przestrzeń. I wierzę, że prostota zaczyna się od prawdy.